Bierność i życie

Norwegia-Oslo 1994

Tak jak to zwykle bywa, po pierwszych postach zapadła cisza - nie chcąc jednak ulegać tej bierności postanowiłem znów napisać o czymś, co się wokół mnie dzieje i co odczuwam.

No właśnie - bierność, większość użytkowników internetu podchodzi do tematu konsumpcyjnie jak i część ludzi do swego życia. Niemal każdy chce brać i korzystać z jego zasobów nie oferując nic w zamian. Być może, dlatego niektórzy psycholodzy głoszą, że internet, portale społecznościowe itp. spłycają relacje między ludźmi mimo szumu i nagonki medialnej, jaka wokół nich trwa, nakłaniając nas do udziału. Nie bez racji wydają się wówczas takie tytuły publikacji jak "Samotność w sieci".

No, bo kogo mamy wśród swoich znajomych na Facebooku, Naszej Klasie czy też innej formie takich portali społecznościowych? Znajdują się tam nasi znajomi, członkowie rodzin i otoczenia z pracy, szkoły, ale także ludzie, których kiedyś gdzieś spotkaliśmy na swojej drodze, w drodze do ... (i bardzo dobrze), ale dziś nas już niewiele łączy poza tymi wydarzeniami z przeszłości i wspomnieniami. Czasem fajnie jest pielęgnować te wspomnienia, ale nie tworząc teraźniejszości i przyszłości, taka znajomość jest skazana na wymieranie lub wyłącznie wspomnienia.

Tak wyglądam dziś

Ja również ulegam takiemu postępowaniu, dlatego rekompensując postanowiłem pisać tego bloga „W drodze do …” dla was i siebie samego. Nie chcę być wyłącznie konsumentem i próbuję zaoferować coś w zamian nawet, jeśli to pisanie wygląda jak monolog. Cóż monolog jest wypowiedzią kierowaną do siebie lub widza. Tak, więc bez waszego udziału, komentarzy, wypowiedzi i recenzji jestem niejako na niego skazany, bo tylko z waszym udziałem nieograniczającym się do roli widza można zamienić tę formę na dialog.

Właśnie sobie uświadomiłem, że ludzie lubią monologi, lubią ograniczać się do roli widza, bo czymże innym jest wówczas oglądanie przedstawienia w teatrze, filmu lub czytanie książek jak nie monologiem. 

Tak jest komfortowo i bezpiecznie, pozostajemy anonimowi z naszymi ocenami, przemyśleniami i poglądami nie narażając się na konfrontację swoich poglądów, które przecież stanowią nasz (prywatny) kręgosłup życiowy (moralny). Niewiele jest osób, które zdecydują się podjąć ryzyko przetrącenia kręgosłupa w walce (w realnym życiu) i raczej wolą się przyglądać z boku, wycofują się nie zabierając głosu. Jednak i takie wycofanie może być krzykiem wołania o zmianę, niekoniecznie pomoc.

Pozostając przy temacie namawiam was do obejrzenia filmu, który ostatnio zrobił na mnie ogromne wrażenie, film "Into The Wild" polski tytuł "Wszystko za życie" opowiadający o życiu i podróży Christophera McCandless`a aka Alex Supertramp, opisany przez Johna Krakauera w książce pod tym samym tytułem.

Bohater pozostając otwarty na ludzi, odrzucił społeczeństwo, jako skostniałą formę (society), oddał się przyrodzie i przygodzie, która pozwoliła mu przeżyć prawdziwe chwile szczęścia, uniesienia, słabości aż do samego końca. Człowiek, który bezkompromisowo odrzucił zakłamany świat pragnąc poznać lepiej siebie samego, aby przekonać się, że tylko dzieląc się z innymi jesteśmy spełnieni.

Jest to rodzaj filmu, który skłania do zatrzymania i zastanowieniu się chwilkę nad sobą czy nie robimy czegoś wbrew sobie, w imię dyktatu, jakie wymusza otoczenie.

Oglądając ten film przypominają mi się moje młode lata, kiedy pracowałem w wypożyczalni kaset wideo i byłem wielokrotnie proszony o polecenie, czy zrecenzowanie jakiegoś filmu. Ten film szczerze polecam. http://www.intothewild.com

Film w całości i bez ograniczeń, online obejrzeć można tutaj http://www.kinomaniak.tv/film/Wszystko-za-zycie/3951

po zalogowaniu się na Facebooku. Polecam i zapraszam.

Jeśli czytasz dalej to możesz także posłuchać muzyki z filmu klikając na ten link http://www.intothewild.com/itw_main_musicplayer_standalone.html

Trzeba tylko wyłączyć muzykę z tła bloga na samym dole strony.

Ci, którzy mnie znają wiedzą, że robiłem to szczerze i zaangażowaniem dobierając każdemu coś interesującego, dziś robię to znów, namawiając was do obejrzenia tego filmu lub przeczytania książki, zastanowieniu się, wspomnieniu naszych podróży przez życie.

Przypominają mi się pod wpływem tego filmu moje wyprawy, piesze, na rowerze, kajakiem. Przypominają mi się osoby, które mi towarzyszyły, osoby, które spotykałem na swej drodze, w tym kolegę ze szkolnej ławy, Darka Sańko, który zginął w lutym 2006 roku wchodząc z księdzem Szymonem na górę Kazbek w Gruzji, odpowiadając na swój ostatni zew natury jak bohater wspomnianego filmu.

Ks. Darek Sańko swego czasu przepłynął kajakiem rzekę Lenę od Bajkału aż po koło podbiegunowe, jego postać bardzo mi przypomina Christophera McCandless`a. Swoje przygody z tej wyprawy i innych opisał w pamiętnikach, które były publikowane w internecie, był wielokrotnie nagradzany nagrodą "Kolosa" za swoje osiągnięcia, o czym możecie przeczytać miedzy innymi na:

http://www.kolosy.pl/sanko.php,

http://naszewyprawy.republika.pl/

Norwegia 1994. Ja i Darek w porcie w Oslo

Postać ks. Darka Sańki [1969-2006] i jego dokonania były dla mnie urzeczywistnieniem naszych młodzieńczych pragnień, marzeń. On się nie wycofał, podejmując (dialog ze sobą i otaczającym światem) wyzwania aż do końca, jak bohater tego filmu. Przede wszystkim był kolegą-przyjacielem a nie tylko księdzem, z którym w latach młodzieńczych kształtowaliśmy nasze charaktery. Spotykaliśmy się potem rzadziej rozmawiając o jego przeżyciach, planując wyprawę kajakami. Nie udało się, złożył najwyższą ofiarę, jaką jest życie. Cześć jego pamięci, która trwa.

Pozostaję w nadziei, że kiedyś i ja zrealizuję swoje marzenie, nie zastygnę jak lawa na zboczu góry, a jeśli już, to zmienię nieco krajobraz, jaki wokół się roztacza.

Jedno z ostatnich zdjęć zrobionych przed śmiercią

["...
Paletę barw widzieć w szarości,
Gdy mówią ci:" Spokojnie!"- się złościć,
Marzyć, choćby nie było nadziei.
Pamiętać gdy inni zapomnieli..."]

fragment wiersza Józefa Matyskieły rodem z Jaziewa