o Mierzejewskich podania opisane i nie tylko

"Pomiędzy ludźmi nikt nie jest bez imienia"

Odyseja Homera

Długo żem się namyśliwał nad pisaniem tego artykułu, bo niby jakie prawo mam pisać to co już przede mno inni napisali, a Ja jeno spisać próbuje. Takoż mi przyszło zebrać tutej wiedze wszelako zgromadzono, przelewając z jej brzega niczym struge wody, która nie mieszcząc sie już, własnej drogi i ujścia szuka aby z innemi ziemskiemi wodami się złączyć. A może i pragnienie wiedzy czyjej ugasić? Moje prawo to jeno nazwisko bez mała od półwiecza w rodzinie noszone sławić, takoż i starczy aby coś tu napisać o niem choć Jam bez tytułów i dostojności. Herbu własnego nie pomnę, czym go kiedy miał, czy też infamią onegdaj jaką ród mój go pozbawion został.

Nie herb zresztą , z urodzenia szlachcica czyni ano jego życie własne i postępowanie. Takoż wam nieco już  historyje z niem związane przybliże, poczynając od nazwiska swego.

Mierzejewski nazwisko jak jedni piszą odmiejscowe, a inni odosobowe nazwać wolą. Żadnemu z tych badaczy racji odbierać nie możliwe, bo tak i tak bywało. Odmiejscowe bo miejsce Mierzejowem zwane początek jemu dało, a one same być może od rycerza imieniem Mirzej pochodzi. Mirzej brzmi egzotycznie ale chyba takowym nie jest. Choć są tezy że całe słowiańskie plemię ze wschodu, ze stepów za Wołgą i Dnieprem, nad Wisłę przywędrowało zanim ktokolwiek Mierzejewskim się obwołał. Ja tak przemyśliwuje że bliższemi nam bratankami Serbowie niż Rusowie, czyli Słowianie południowi skąd i My przewędrowalim

Nazwiska te właściwie zaczęły się ukształtowywać w XV stoleciu. Przedtem ino imię się liczyło, a jeśli żeś zamożnym był, chwalić się mogłeś swemi dobrami, dlatego Jan de Mierzeyevo to jeszcze nie Jan Mierzejewski choć prawie. Bywało tak że w różnych dokumentach i okresach ten sam Jan czy inny Joannes imiennik tytułował się de Czerwiensis, a potem de Repky. Tak więc nasz Jan z Mierzejewa po tym jak fortuna się do niego uśmiechnęła mógł stać się nawet Janem z Kolna. Przy braku dbałości zapisu i niezbyt sztywnym zasadom gramatyki tak języka polskiego jak i łacińskiego przez wieki zapis i wymowa uległa przekręceniom miedzy innemi złożenia "io" na "ie" co wynikało z miejscowej mowy jaki i ewolucji języka ojczystego. Zmiany takie możemy zaobserwować aż do dziś przechodząc przeróżne transkrypcyje i naleciałości językowe. Co w dawnych zapisach samych kancelistów, najeźców, kolonistów i zaborców stawać się mogło że Jan z Kolna stawał się Janem Skolnowskim!?, Struniawą - ski ze Struniaw, Dobkow-ski z Dobek, Kleczkow-ski z Kleczkowa, Mieczkow-ski z Mieczek, Choromań -ski z Choroman itd. Samą końcówkę ski dodawano później ażeby wiadomo było "ski-ądeś" przyszedł. Aż w końcu po latach makaronizmów i zaborów mowę polska przywrócono lecz teraz znów zagrożona być może, choć z innej strony jeśli język się zmienia żywym nie martwym zwać go można.

tu na górze Święty Krzyż zwanej, Ziemi Świetokrzyskiej są jedne z najstarszych zabytków piśmiennictwa polskiego tzw. "Kazania Swiętokrzyskie" 

Dla zmęczonych temi słowy dopowiem że każdy język ma swojo melodię w którą się wsłuchując czytać łacniej będziesz. Takoż wsłuchaj się w to bajanie i daj się ponieść fantazyji. Dyć pamięta ino że w każdej odrobina prawdy się unosi albo i wiela więcej niż odrobina.

Niekiedy określenie słowemi w języku ma dwoiste znaczenie i tak Mierzeja to łacha piachu co niektórzy upatrują jako nawiązanie do mazowieckiej ziemi skąd pierwotnie Mierzejewscy się wywodzą. Jeszcze inni, do tego legendy o czeskim pochodzeniu przyłączają, głosząc jakoby Król Jagiełło lub wcześniejszy Mości, rycerzy czeskich najął do walki z nękającymi Prusami, Jaćwingami, Krzyżakami a i Litwinami samemi nierzadko bywało. A że co rusz wojna sama sporo kosztować musiała wtedy to też wypłaty na żołd zabrakło. Jej Królewskie Mości bojąc się buntu rycerstwa i gwałtu przez niego poczynionego, ziemię im w zamian nadał. Co prawda legenda ta jest mało wiarygodna i miała swoje odniesienie do warszawskiej Pragi, której właścicielami w ten sposób stali się rzekomo rycerze czescy. Od niejakiego Mirzeja pierwotnie z nadania być mogli Mierzejewscy. Dziś wiemy że nazwa tej części Warszawy nie ma nic wspólnego z czechami poza źródłosłowem słowiańskiem i oznaczała wypalanie karczowiska pod uprawę tzn "prażenie". Jednak są tacy co mówią że onegdaj jakowyś Mierzejewscy archiwa przetrząsali szukając zapisów co do własności prawobrzeżnej części Warszawy. Nie kontenta pozostając jeno z racji wielkich zniszczeń i spustoszenia jakie w papierach burz dzieje poczynić zdołały. Wracając do Króla i czeskich rycerzy to oni niezadowoleni z piachów jakie im nad Vistulą nadano ze skargą do króla się udali. Król wysłuchał argumenta o lichości ziemi uznając. Nowe nadania wypisał w Mierzejewie od tego właśnie rodu czeskich rycerzy i niejakiego Mirzeja nazwe swe biorące (czytać literując M-i-r - z-ej) Ziemia ta bardziej żyzna, jeszcze bardziej na północny wschód wysunięta była, dla ochrony granic. 

Znany znawca Dr. hab. Kazimierz Rymut z Instytutu Języka Polskiego w mieście Królewskiem Krakowie uważa że Mirzej może być skróconą wersją imienia Kazimierz, Mirogniew lub Mirosław jak pisze na swej stronie [www.mierzejewscy.org] inny także znawca Mierzejewskich - Garret.

Jeśli jakiś ród tak jak np Mierzejewscy był bardzo w regionie rozpleniony, poszczególne jego rodziny i osoby przyjmowały przydomki np:"Repka", "Babich", "Szeląg", "Klepak", "Chrzczon" czy "Kamion" itd. Z czasem dochodziło i do tego że nikt już nie pamiętał jak dana persona nazwisko nosiła i takoż przydomek przechodził w nazwisko własne danej osobie czy całej rodzinie przypisan będąc. Protoplastą czyli założycielem rodu niechcący go czyniąc.

Nie bez przyczyny tutaj o tem pisze, bo już niejaki Seweryn Uruski [1817-1890] w swoim herbarzu, najbliższy tej ziemi z racji urzędu marszałka szlachty pełniący, wspomina o Mierzejewskich vel Mierzejowskich herbu Lubicz w północnem Mazowszu zamieszkałych, Repki się zwących. Co ich do mojej familji przybliża, choć bardziej z Ziemią Różańską niż Troszyńską czy Czerwińską związanem byli. A to z tej przyczyny, że jest takowa wieś szlachecka w Mierzejewie dawniej Mierzejewo Repki zwana.
Mieli oni przydomek Repka i jeszcze w XVI stoleciu pisali się Repka z Mierzejowa. Nazwa Repki występuje w znanych ocalałych dokumentach np. w 1473 roku. Wspomniany jest niejaki "Joannes de Repky dedit eodem die ..." (Jan z Repk dał tym samym dnia...) de Repky 1473 MZH nr 417; de Myrzeyevo de Repky 1494 r. ib nr 742; Mierzeiewo Repki 1578 ŹDz XVI 383. Z książki Prace Onomastyczne.
Więc Repki to nazwa rodowa od nazwy osobowej Repka zawiera prawdopodobnie ten sam rdzeń co staropolskie reptać, szeptać, szemrać, wygadywać; dziś polskie gwarowo wygadywać, czeskie reptati, a może także jest określeniem odosobowym i źródło swoje bierze od słowiańskiekiego słowa silny, zdrowy i występowała już w historii od dawien dawna.
Ze wstępu "Do Dziejów Polski" autorstwa Augusta Bielowskiego czytamy: "...Te są rody królów polskich: Kotysko zrodził Piasta; Piast zrodził Semowita z żony Repki; Popiel z całem swojem potomstwem wyrzucony był z Polski: Semowit zaś na tron wstapiwszy zrodził Lestka; Lestko zrodził Semisława; Semisław zaś zrodził wielkiego Mieszka pierwszego.. 
Rępino Repki to jedna z szeregu wsi założonych na obszarze położonego w pow. ostrołęckim lasu Mirzejewo i przezwanych odeń również Repki, Repk, pow. Ostrołęka

Nie jedyna zresztą bo drzewiej takowych ze 20 bywało co się Mierzejewo przed właściwą nazwą wołali w tej szlacheckiej okolicy. A były onegdaj to:

Mierzejewo- Bobin, 

Mierzejewo-Borowce, 

Mierzejewo-Br(z)yszki, 

Mierzejewo-Czambrowina vel Czamrowina, 

Mierzejewo-Damięty

Mierzejewo-Drwęc vel Drwęcz, 

Mierzejewo-Janczyki,

Mierzejewo-Janki Młode

Mierzejewo-Janki Stare

Mierzejewo-Jarnuty

Mierzejewo-Nogawki

Mierzejewo-Przeczki

Mierzejewo-Repki (Moje gniazdo)

Mierzejewo-Stare

Mierzejewo Strusin

Mierzejewo-Tomasze (Garreta rodzinne gniazdo)

Mierzejewo-Wiączyki vel Janczyki

Mierzejewo-Wielgouchy

Mierzejewo-Woysze

Mierzejewo-Wypychy

Mierzejewo-Zamość

Mierzejewo-Zapieczne

Dziś pod swemi odrębnemi nazwami występują ino w starych ksiegach hipotecznych i kartach po staremu często zapisane. Są też w Polsce i inne Mierzejewa, Mierzejowa, Mirzewa, Mierzejewa wszelkiej odmiany prawdopodobnie nazwy swoje od ich założycieli biorące. Historycznie rzecz obejmując równie stare co te w dawnem powiecie Ostrołęckiem. Które to miasto również dla zwyczaju w ostatnim czasie Mierzejewem jest zwane z racji gęstości nazwiska występowania tego. Mówią nawet że jeśli w mieście tem, tłum ludzi się zbierze, a kto kamieniem w niech rzuci to zapewne Mierzejewskiego trafi. A i w mieście Łodzi nazwanie to swą ulicę ma jako i okręt "Prof. Mierzejewski" co po oceanicznych wodach pływa. Ciekawym przykładów Waszmości inwencyji ustępuję. 

Z tych innych najbardziej znane to te Mierzejewo [Mierziewen 1427 r.] w Warmińsko-Mazurskiem koło grodu Rastenborka w krainie Galindów i Bartów leżące, dziś Kętrzynem na cześć patrioty wielkiego zwanem. Bliżej niego nawet jest równie stary Sensburg czyli Mrągowo na cześć jeszcze innszego patrioty nazwane. Mierzejewo to jak w "Słowniku Geograficzny Królestwa Polskiego I Innych Krajów Słowiański" przeczytać możemy w 1427 r. powstało z nadania wujta Rastenborskiego, który na 15 włókach nad jeziorem zwanem Notyst opodal późniejszych Sądr, na prawie chełmińskim je nadał, zwalniając synów Jana, Marcina i Grzegorza na 10 lat od wojskowej służby.

Jest Ci także Mierzejewo w Wielkopolszcze w powiecie Leszczyńskim dawniej Wschowskim od XIV stulecia znane, gdzie w 1893 r. zapisano jako własność hrabiego Marcelego Żółtowskiego ale w początkach swych do Mierzewskich vel Mirzejewskich aka Mierzejewskich należące.

Linia Wielkopolska u Ursukiego w linii Mierzejewskich wspomniana;  Z osiedlonych w Wielkopolsce. Łukasz, Szymon i Stanisław 1669 r. z województwem brzesko kujawskiem i Floryan 1697 r. z województwem inowrocławskiem podpisali elekcye. Po niewiadomym z Heleny Zakrzewskiej synowie, Grzegorz z Kunegundy Zbierzchowskiej miał córkę Maryannę, i Marcin, dziedzic Rusinowa, podczaszy bracławski 1731 r. elektor 1733 r. z wojew. brzesko-kujawskiego, następnie podczaszy bydgoski 1746 r, ożeniony z Karoliną Sartowską, primo voto (pierwszego śłubu) za Franciszkiem Zakrzewskim, chorążym kruszwickim.
Po Marcinie, dziedzicu wsi Rusinow 1755 r, syn Jakób miał syna Bonifacego, tego synowie Jan i Tomasz wylegitymowani w Królestwie 1839 r.; z tej linii Antoni syn Szymona i Zofii Tuszewskiej, wylegitymowany w Królestwie 1839 r.

Świadectwa Heroldyi dla Mierzejewskich h. Szeliga

Katarzyna, żona Marcina Jabłkowskiego, starosty zgierskiego 1740 r. Magdalena primo voto za Antonim Kretkowskim, kasztelanicem kowalskim, secundo voto za Michałem Mierzyńskim, podczaszym radziejowskim 1750 r.
Po Andrzeju z Teresy Broniewskiej synowie, Andrzej i Stanisław, i z nich Andrzej pozostawił syna Antoniego, chorążego kawaleryi narodowej 1792 r.
Stanisław, cześnik parnawski, elektor 1733 r. z wojew. brzesko-kujawskiego, podczaszy bracławski, z żony Maryanny Głembockiej miał synów, Jakóba i Stefana. Michał, chorąży poznański, pisarz grodzki kowalski 1767 r., pozostawił syna Jana. Po Grzegorzu z Franciszki Jarnowskiej synowie, Jakób i Wojciech 1780 r. Zygmunt łowczy inowrocławki 1792 r. (Księgi Grodzkie Brzeskie)

Wracając do Mierzejewa jak i Mierzejewskich v Mierzejowskich herbu Lubicz to Ursuki podaje że jednego pochodzenia są ze Stroniewskimi, szlachta zagrodowa. Tak mnie się zddaje że to mogą być toż sami co Struniewscy ze Struniaw parafii Goworowskiej, przeze mnie w wielu dokumentach oglądanych. Wracając do Mierzejewskich u Uruskiego spisanych podaje on że; Michał 1492 r. Józef syn Wojciecha, 1556 r. Marcyan, elektor 1632 ziemi różańskiej. Marcin wojski i podstarosta różański w 1648 r., Jan 1669 r. i Adam 1764r. z ziemi różańskiej podpisali elekcye..
Marcyan, syna Jana, dziedzic Swaczowa 1660 r., elektor 1669 r. z województwa sandomierskiego, z Anny Leszczyńskiej miał synów, Franciszka, dziedzica miejscowości Radomyśla i Rudy 1670 r., cześnika inflanckiego 1698 r., i Augustyna z Mierzejowa, dziedzica Skrzyńca, Wierzchowisk i Zarzece, rotmistrza wojsk pieszych 1682 roku, miecznika czernichowskiego, po którym z Eutrozyny Suchorabskiej córki, Maryanna, Zofia i synowie: Dominik, Kazimierz, Marcin i Stefan 1682 r.
Maciej, sędzia Trybunału koronnego piotrowskiego 1788 r. Jakób, Maciej i Wojciech, synowie Grzegorza, 1783 r, i z nich Maciej, komornik różański 1779 r. Andrzej, syn Antoniego, 1781 roku.
(Conventt. Piotrkowski. i Varsowiensis., Zapiski. i Wyroki Trybunału Lubelskiego i Piotrowskiego)


Stanisław, dziedzic części wsi Mierzejewo-Bryski 1693 r., miał syna Jana, a ten syna Andrzeja, którego syn Jakób pozostawił syna Jana Nepomucena, żonatego z Wiktorią Filochowską, z której syn Dionizy ur. 1811 wylegitymowany w Królestwie 1850 r, nadkonduktor przy drodze żelaznej W-wsko - Wiedeńskiej wziął ślub w Chotomowie powiat warszawski 13.09.1845 z Emilią Buchartowską z czego synowie:1) Jan Klemens ur. 23.11.1846; 2) Marceli Piotr ur. 31.01.1848 r. Inni Mierzejewscy pochodzący od tegoż Stanisława w 1693 r. wylegitymowali się herbem Szeliga.
Po Mateuszu, w 1758 r. burgrabim różańskim, syn Jan miał syna Józefa, żonatego z Krystyną Tchorzewską, z której synowie: 1) Andrzej, dziedzic dóbr Mościsk, w powiecie radomski, wylegitymowany w Królestwie 1848 r. z synem Edmundem, urodzonym z Agnieszki Szabrańskiej; 2)Ludwik, po którym z Razalii  Łabędzkiej syn Jan wylegitymowany w Królestwie 1848 r.
Józef z Krasowa, w powiecie radzyńskim, syn Jana, wnuk Kiliana, otrzymał 1767 roku części Krasowa od swego ojca, i tegoż roku wspólnie z żoną Eleonorą Hruświcką nabyli części wsi Krasów Wielki i Stara Wieś; Józef wylegitymowa się w Galicyi 1804 roku (Quaterniones, Akta po-Galicyjskie)


Mierzejewski v Mierzejowski herbu Szeliga. Senatorowie w rodzinie; Walenty-Kazimierz, kasztelan zakroczymski 1724 roku, umarł 1787 r. Andrzej-Krzysztof, kasztelan konarsko-łęczycki 1746 r., sochaczewski 1748 r. Licznie rozrodzona w ziemi łomżyńskiej rodzina, zkąd przeszła w różne strony kraju; wzieła nazwisko od wsi Mierzejewo, w powiecie ostrołęckim, którą posiadała już w początkach XV stolecia, i jedna gałąź w XVIII stoleciu doszła do senatorskiej dostojności i znaczne majątki posiadała na Podolu i Litwie, a głównie w powiecie lidzkim, gdzie w początkach XVII wieku osiedlili się niektórzy z członków tej rodziny.
Mikołaj 1421 r, syn Tomasza, Piotr, syn Świętosława, i Stanisław, syn Andrzeja, z Mierzejewa, prowadzili 1478 r. proces w Ostrołęce. Boruta, Stanisław i Wojciech, synowie Niemierzy, mieli 1494 r. sprawę w ziemstwie ostrołęckim (Mil.)


Bronisz i Wojciech, synowie Jana, 1512 r.; po Broniszu synowie, Feliks i Serafin 1550 r. Jan, dworzanin królewski 1586 r. podkomorzy drohicki 1538 r. Maciej, proboszcz w Miastkowie 1560 roku. Jan, syn Arnolfa, 1578 r. Krzysztof, syn Stanisława, 1590 r. Feliks, syn Tomasza, 1592 roku. Bartłomiej, syn Marka, i Mateusz, syn Bartłomieja, 1592 r. Adam i Aleksander, synowie Melchiora, 1598 r. Andrzej, Jan, Marcin i Mateusz, synowie Jana, 1598 r. po Mateuszu synowie, Tomasz i Walenty 1599 r.
Adam, syn Feliksa, dziedzic na Mierzejowie-Jankach 1601 r., dworzanin i rotmistrz królewski 1605 roku, żonaty z Zofią Krakowińską, nabyli 1610 roku części wsi Krakowainy Wielkie. Wojciech, rotmistrz królewski 1609 r. Jan, syn Stanisława, 1610 r. Adam i Wojciech, synowie Stanisława, 1645 r. Aleksander, dworzanin Jana-Kazimierza, używany od niego do różnych spraw publicznych o których Sienkiewicz w Potopie wspomina.
Jan z wojew. lubelskiem i Jan z ziemią chełmską 1669 roku, Adam, Andrzej, Augustyn i trzech Balcerów, Bartłomiej, Floryan, Franciszek, Jacek, dwóch Jakóbów, ośmiu Janów, Józef, Klimunt, Krzysztof, Łukasz, pięciu Maciejów, pięciu Mateuszów, pięciu Marcinów, Ostafiej, pięciu Pawłów, dwóch Piotrów, Sebastyan, sześciu Stanisławów, Szymon, trzech Tomaszów, dwóch Walentych i pięciu Wojciechów z ziemią nurską. a Jan i Stefan z ziemią łomżyńską 1697 roku podpisali elekcye. Olbracht, wojski litewski 1697 r.
To o nich i innych familiach onegdaj żywo wspomina Władysław Smoleński w swoim dziele "Mazowiecka Szlachta w Poddaństwie Proboszczów Płockich" którą kiedy tu mus szerzej zacytować. Bo arcyciekawa to lektura opisująca dokładnie bliskie nam osoby miejsca i zdarzenia.

"Mazowiecka Szlachta w poddaństwie Proboszczów Płockich" Władysław Smoleński

Po Stanisławie, w 1693 r. dziedzicu wsi Mierzejewo-Bryski, pochodzący: Wincenty, urzędnik w Warszawie, syn Walentego i Maryanny Borzym, w 1837 roku: Floryan, urzędnik w Radzyniu, Erazm, podporucznik wojsk polskich, Leon, Józef i Antoni, synowie Jana i Rozalii Wojna, 1838-1840 r.; Wincenty, syn Franciszka i Maryanny Grabowskiej, 1840 r.; Władysław-Wawrzyniec leg. 1851, Ignacy-Alexy, Józef-Aleksander i Konstanty-Ignacy leg. 1857, obrońca sądowy w Warszawie, synowie Stanisława-Adama-Józefa i Maryanny Przybyłowskiej; Józef, syn Jana, 1854 r.; August i Fabian, urzędnicy w Warszawie, Edmund, Lucyan i Stanisław, synowie Macieja i Franciszki Jaworskiej, 1854-1860 r.;Piotr, syn Floryana, 1858 r.; Maciej, syn Jana i Ignacy, syn Antoniego, 1856 r.; Jan, syn Józefa i Urszuli Górskiej, 1859 r; Franciszek, syn Józefa i Antoniny Bełdyckiej, 1862 r.; Józef w wojsku rosyjskiem, syn Franciszka, 1866 r.; Edward, osiedlony w guberni podolskiej, syn Jana, wnuk Józefa, prawnuk Jana, w 1848 r. wylegitymowani w Królestwie.
Erazm, urodzony 1797 r. w Święcu, w obwodzie konstantynowskiem, wszedł 1816 r. do 2 pułku ułanów i w 1825 r. został podporucznikiem; porucznik 1831 roku, ozdoniony krzyżem złotym Virtuti Militari, przemieszkiwał ostatnio we wsi Kowieski, obwodzie siedleckim.
Franciszek, rodem z Brześcia Kujawskiego, postapił 1807 r. do 15 pułku Księstwa Warszawskiego i był podporucznikiem w korpusie pociągu żywnościowego 1821 r. (Księgi Wojskowe)


Po Stanisławie , synu Wojciecha, dziedzicu dóbr Nowa-Wieś-Kujawy, w powiecie łomżyńskim 1742 r.; syn Adam miał syna Karola, a ten syna Józefa, którego syn Stanisław żonaty z Maryanną Grabowską, z której synowie, Wiktor i Józef wylegitymowani w Królestwie 1854 r.; z tej linii Antoni, urzędnik w Płocku, syn Józefa, i tego syn Tacyan wylegitymowani w Królestwie 1858 r.
Po Andrzeju, dziedzicu dóbr Sompolinek, na Kujawach 1771 r., synowie: 1)Stanisław żonaty z Apolonią Mławską, z tej syn Józef, major wojsk polskich, wylegitymowany w Królestwie 1837 r.;2) Antoni żony Agnieszki Sakowskiej pozostawił syna Józefa, dziedzica dóbr Chalno, w powiecie kujawskim, wylegitymowanegow Królestwie 1837 r.
Józef ur. 1792 r. we wsi Wąsoszach, w obwodzie pyzdrskim, wszedł 1806 r. do 6 pułku ułanów Ks. Warszawskiego i w 1808 r. został podporucznikiem; porucznik 1811 r. przeniesiony 1813 e do pułku gwardyi wielkiego księstwa Bergskiego, awansował tegoż roku na kapitana, a 1821 r. na majora z przeniesieniem do kompanii 2 weteranów, a w 1831 r. był dowódcą 2 pociągu żywnościowego. Odbył kampanię: 1807 r. przeciw Prusom, 1809 r. w Austryi, 1813 r. w Saksonii i 1814 r. we Francyi, za co otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari i order legii Honorowej. Józef ostatnio stale zamieszkiwał w Skierniewicach a umarł 1848 r w Łowiczu, pozostawiwszy z Anny Gzowskiej syna Stanisława-Jana, urodzonego 1828 r., i córkę Helenę-Praksedę, urodzoną  1832 r. w Warszawie. 
(Księgi Wojskowe)


Po Józefie, dziedzicu dóbr Mierzejewo, syn Jacek, żonaty z Maryanną Żorawską, z niej syn Józef, dzierżawca wsi Żebry, w powiecie pułtuskim, wylegitymowany w Królestwie 1842 r.
Maciej, kapitan 1 pułku strzelców, kawaler Legii honorowej, za waleczność przy zdobyciu Samosierry zaszczycony został pensyą do wygaśnięcia rodu w linii prostej.
Mikołaj wcielony 1815 roku jako kapitan do batalionu wzorowego strzelców, wyszedł tegoż roku do dymisyi; w 1831 r. był majorem jazdy nowogrodzkiej i otrzymał krzyż złoty Virtuti Militari.
Nikodem, syn Jana i Teodory Gaszyńskiej, ur. 1811 r. we wsi Patoki, w obwodzie sieradzkiem, wszedł 1830 r do pułku strzelców konnych gwardyi.
(Ks. Wojskowe)


Jak widać z takowych zapisów przez Ursukiego poczynionych, mieli Mierzejewscy od wieków skłonności do wielu synów i talent do bitki w niejednej wojnie wypróbowan.
Dalej u Uruskiego czytać możemy że: Walenty-Kazimierz na Mierzejewie-Jankach, dziedzic Zabłotowa, cześnik i pisarz halicki, starosta skalski i rotmistrz pancerny 1721 r., kasztelan zakroczymski 1724 r., elektor 1733 r. z województwa mazowieckiego, miał dwie żony, Zofię Jacimirską i Agnieszkę Lanckorońską, córkę Franciszka, i z pierwszej żony pozostawił Andrzeja-Krzysztofa. Andrzej-Krzysztof, z cześnika halickiego i rotmistrza pancernego starosta rakowiecki, elektor 1733 roku z województwa podolskiego, kasztelan konarsko-łęczycki 1746 r., a sochaczewski 1748 roku, podpisali elekcye 1764 roku z województwem ruskiem; miał dwie żony, Rozalię Daniłowiczównę, starościankę borecką, i niewiadomą Puzyniankę, pisarzównę litewską, lecz zdaje się, że miał i trzecią żonę, Salomeę Tarłównę, starościankę goszczyńską; z drugiej żony synowie, Andrzej i Kajetan podpisali elekcye 1764 roku z województwem ruskiem, i z nich Kajetan, dziedzic dóbr Hołobutow, na Rusi Czerwonej, którą sprzedał Salutyckim, był starostą brylińskim 1774 roku.
Marcin, syn Kacpra i Katarzyny Wojszówny, miał synów, Jakóba, dziedzica wsi Mierzejewo-Janki 1723 roku, i Franciszka-Józefa, chorążego pancernego 1722 r., wojskiego trembowelskiego 1736 r, dziedzica dóbr Hlibów, starostę uszyckiego, który miał syna Kajetan, i córki: Ewę, żonę Adama Karszy, cześnika bracławskiego, Apolonię i Eleonorę. Jakób, syn Damazego, dziekan ostrowski, proboszcz czerwińśki 1770 r. Józef, starosta jastrzębski, wojski 1770 r., cześnik 1772 roku podolski, strażnik polny koronnyy, dostał prawem emfitetycznym starostwo tretymirowskie na Ukrainie 1775 roku na lat 50: chorąży podolski 1777 r., ostatnio oboźny koronny i kawaler orderu Św. Stanisława, zacięty nieprzyjaciel konstytucji 3 maja i Targowiczanin 1792 r., poseł 1786 i 1788 r. na sejm czteroletni. Felicyan, kantor inflancki 1777 r., infułat kodeński 1781 r. Floryan, burgrabia łomżyński 1788 r. Jan. burgrabia łomżyński 1790 r. 
(Metryki Litewskie, Conv. Vars., Don.Gr.Vars., Sigil., Kancl., Zapiski i Wyroki Trybunału Lubelskiego i Piotrkowskiego)
Stąd dziś dzięki Uruskiemu wiemy skąd rodaków na wschodzie o naszem nazwisku Mierzejewski jest i było, zwłaszcza na Ukrainie.

Lubicz

Leszczyc

Szeliga

Kościesza

Herby pod którymi znaleźć można Mierzejewskich

Z innych na Litwie osiedlonych. Bogusław, wojski lidzki, podpisał elekcye 1648, 1669 i 1674 r. z województwem nowogrodzkiem. Albrycht, podczaszy miński 1666 r. Stanisław, podczaszy lidzki, rotmistrz nowogrodzki, podpisał elekcye 1697 r. z województwem nowogrodzkiem i pospolite ruszenie 1698 r.
Antoni żonaty z Joanną Chreptowicz 1710 r. Michał-Ignacy, stolnik sieradzki, deputat województwa nowogrodzkiego 1722 r. Michał, horodniczy smoleński 1757 roku. ożeniony z Teresą z Ciekawych 
(Arch. Dubr.) 
Barbara żona Michała Kosielskiego 1760 r. Józef, podczaszy i poseł nowogrodzki 1764 roku.
Antoni, deputat szlachty powiatu słuckiego 1809 r. Kalikst marszałek szlachty powiatu brzesko-litweskiego 1817 r. deputowany na sejm 1820 i 1830 r. Niewiadomy, żonaty z Klarą Wojniłowiczów, miał syna Maurycego i córki: Alinę, Julię i Zofię 1850 r. Stanisław syn Stanisława, dziedzic dóbr Poszatryc 1882 r.


Tutaj muszę wtrącić że Wojniłowicze h. Syrokomla wespół z Tyzenhausem Sokółkę, moje rodzinne miasto lokowali i budowali, a i głowę bym dał że z dawien dawna w jakowyś rejestrach gospodarza o nazwisku Mierzejewski na ziemi sokólskiej spotkałem na przełomie XIX i XX stulecia.
Dalej także Uruski wątek zaczyna arcyciekawy wspominając familiję Wańkowiczów na Litwie osiadłych którzy to z Mierzejewskimi spowinowaceni byli, a to poprzez Zofię Mierzejewską {1851-1927].
Zaszczyt to mieć w gronie szeroko rozumianej familji mistrza pióra Melchiora Wańkowicza h. Lis [1892-1974] syn Melchiora i Marii ze Szwoynickich , a więc kontynuując  Ta ostatnia Zofia córka N. Mierzejewskiego a siostra Maurycego, Aliny i Julii żoną  Zygmunta Wańkowicza była co zapisano w 1862 r.


Mierzejewscy, legitymujący się w Galicyi, odmienili herb Szeligę, kładąc pole tarczy złote, półksiężyc i nad nim krzyż kawalerski, czerwone. Walenty 1782 roku i Józef-Albert na Mierzejewie 1783 roku wylegitymowani w Galicyi.
Wylegitymowani w Cesarstwie (rosyjskim) i zapisani do ksiąg szlachty guberni wileńskiej: Jacenty, syn Antoniego, z synami: Antonim, Ignacym i Michałem i Wawrzyniec, syn Antoniego, 1848 r.: Maciej, Józef i Antoni, ten z synami, Antonim i Janem, synowie Jana, 1839 r.
To o nich być może wieszcz Mickiewicz pisał vide link pod niem zapisany.
Jest też familia Mirzejewski pisana. Wawrzyniec Mirzejowski z ziemią halicką podpisał elekcye 1697 r. Antoni, ur. 1794 r. w Durawie, w guberni grodzieńskiej, wstapił 1812 r. do 19 pułku ułanów i tegoż roku został podporucznikiem: przeniesiony w tymże stopniu do szwadronu ułanów 1815 r., tegoż roku wyszedł do dymisyi. Odbył kampanie: 1812 r. w Rosyi, 1813 r. w niemczech i 1814 r. we francyi (Ks. Wojskowe)


A byli też innemi herbami pieczętujący się jak: Franciszek Mierzejewski herbu Kościesza legitymujący się w 1843 r. Ignacy Roman h. Leszczyc, prawnuk Stanisława legitymujący się szlachectwem w 1854 roku od Stanisława dziedzica wsi Sługocinek w 1751 r.


Przeszukując przepastne zasoby internetu co czas jakiś coś nowego wniosę i tak odnalazłem zapis takowy dot. miejscowości Suwalszczyzny i ziem przyległych z XIX wieku w których mowa jest że "Kiwatycze, dobra, pow. prużański, o 25 w. od Prużany, a 8 od dr. żel., 2000 dzies. rozl., należały do Mierzejewskiego, od którego przeszły po kądzieli do Laskowskich. Paraf. kościół katol. św. Piotra i Pawła, z drzewa wzniesiony 1610 r. przez Mikołaja i Zofią Paców. Parafia katol. dekan. prużańskiego, dusz 837; kaplice w Sieliszczach, Wieżkach i Równem. Parafia kl. 5-ej, ma powierzchnię gruntu płaską, prawie zupełnie bezleśną, gleba przeważnie piaszczysta, żwirowata; rzeki Łosza i Jasiołda." Informację takową w "Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich" znaleźć można.

O innech Mierzejewskich na końcu mego wywodu znaleźć możecie w artykule Rodowód (wywód przodków jako i w artukule Potomkowie Marcina Mierzejewskiego w grupy rodzinne powiązani ... poprzez badania przeze mnie i wielu wspomagających poczynione za co im w tem miejscu pięknie dziękuję i o wspomożenie dalsze upraszam.

Dla ciekawych świata do lektury zapraszam czy to ksiąg papierowych czy też tych literą na szklanej wizyji imaginarium wyświetlanych.


Wybrana Bibliografia:
Skomasował, skondensował i stylistycznie opracował autor - Zbigniew Mierzejewski
Przepastny Internet za pomocą Googla w imaginarium przeszukany
http://www.mierzejewski.org/
http://www.sejm-wielki.pl

Rodzina, herbarz szlachty polskiej: Seweryn Uruski (hrabia), Adam Amilkar Kosiński, Aleksander Włodarski 

Władysław Smoleński "Mazowiecka Szlachta w Poddaństwie Proboszczów Płockich"
Prace Onomastyczne. PAN. Komitet Językoznawstwa